Angsten overwinnen! Wat geeft dat een kick!

Wat hebben wij in één dag veel angsten overwonnen! Vanmorgen om kwart voor 6 ging de wekker. Pff! Wat hadden we slecht geslapen. Ook was Simone vannacht weer fijn aan het dromen van de lariam! En ging ze in haar droom schoonmaakster mama Rizione bellen. Dit kregen we allemaal mee! Het was zelfs in het Engels. Zogenaamd belde de schoonmaakster haar op om te vragen of ze haar wilde helpen met hoelahoepen. Simone had wel tijd op maandag, haha. De tas maar eens inpakken, broodje eten, kopje thee en daar was Frank al. Die ging gezellig mee! Hij was eerst nog even aan de klets met onze nachtbewaker Erasto. Wat bleek nou! Er was vannacht iemand, 5 meter van de deur, overvallen! Er waren zelfs twee schoten gelost! We zagen de lege portemonnee, paspoort en andere pasjes allemaal nog liggen. Gatverredamme! Gauw wegwezen, voordat we hier ook nog mee te maken krijgen. Moe in de auto richting een bushalte, waar Deo op stond te wachten. Deo hadden we twee weken geleden ontmoet, tijdens een weekendje Moshi. Hij leert in Arusha voor Tourguide. En had ons uitgenodigd om mee te gaan. We zouden watervallen gaan bekijken op Mount Meru. Eerst liepen we tussen allemaal huisjes op een brede pad omhoog. Veel mensen liepen richting de kerk met een bijbel in de handen en mooie jurken/kleren aan. Pff, half 8 begint hier de kerk! Dat is echt wel vroeg. We waren nog niet eens op de plek van de start of ik had het al gigantisch warm. Vest uit en aan de tas dan maar knopen. Nog even wachten op het broertje van Deo, want die ging ook gezellig mee. Nadat hij was gearriveerd met de boda boda konden we vertrekken. Tegemoet kwam er een boda boda met 4 kratten brood boven op elkaar achterop gebonden. Alle kratten schudden erg heen en weer. Dus ik plaatste de opmerking ‘shaking bread!, haha’. Nog geen 2 minuten later gin hij onderuit. Daar ging het shaking bread. Hmm! Volgende keer het touwtje maar iets strakker? We hadden nog geen 400 meter gelopen of we zagen al een aap met een babyaapje! In de verte zagen we de berg. Daar gingen we bovenop. Wat ontzettend lief! Nou en toen begon echt het klimmen. Best al wel steile wegen, waar je echt even flink moest doorstappen. Op een gegeven moment moesten we langs een berg stappen, op zich was het wel prima. En het pad was 1,5 tot 2 meter breed, dus echt snel kon je er niet vanaf pleuren. Maar dat werd op een gegeven moment wel anders. We moesten langs paadjes van een halve tot 1 meter, en dat terwijl je wist als je echt uitglijd, dan belandt je ergens 200, 300 meter beneden verderop. Op een gegeven moment heeft Deo nog even een lokaal mannetje opgehaald, omdat die de weg beter kent en aangezien het erg modderig was, konden we niet gebruik maken van alle wegen. Nadat we langs de berg een stuk hadden gelopen, dacht ik.. nou nu hebben we het ergste vast gehad. Helaas was dat nog maar het begin. We moesten naar beneden klimmen. Gewoon een hobbel en smal paadje tussen bomen en rotsen naar beneden. En modder dat het was. Je gleed steeds weg met je schoenen en echt grip was er niet. Soms sprong ik maar op de gok in de hoop dat het goed ging. Soms raakte ik bijna of uit balans. Gelukkig waren Frank, ?? (weet naam niet meer), Deo en het lokale mannetje om ons te helpen. Pff, wat was het zweten. Maar prachtig toen we beneden in de dal waren. Nu richting de waterval, alleen zomaar kwamen we er niet. We moesten eerst nog over stenen springen in een klein riviertje. Ook dat vond ik maar een hele onderneming, vooral de natte stenen. Het is maar hopen dat je niet wegglijd, want je moest soms best grote stappen of sprongen maken. Ook waren alle stenen niet altijd goed vast. In het begin ging het best goed! Maarjah, later moest ik ook geloven aan natte schoenen en broek. Pff, pech gehad! De eerste waterval was prachtig. Op naar een grote waterval. Dat was een hele onderneming. We moesten echt langs steile stukken. Ook moesten we een stuk omhoog klimmen. Ik was zo blij dat Deo mij letterlijk aan de hand nam, want pff.. echt veilig voelde ik me soms echt niet. Één stapje verkeerd en het kon zo mis zijn. Op een gegeven moment moesten we zo’n steile wand opklimmen dat je echt moest klauteren met je handen en voeten. En alles maar moest beetpakken om niet vele meters naar beneden te vallen. Helaas, ging dit bij Jildau mis. En ze maakte een mooie smakkerd. Pff,, wat schrikken! Maar gelukkig liep dit goed af. Met een fles minder water (die ergens nu onderaan de berg ligt) konden we na een korte pauze verder. Pff, nu polé polé! We willen liever niet meer ongelukken en deden zo voorzichtig mogelijk. En we werden nog beter geholpen door de mannen! Wat fijn! Daarna moesten we nog een stukje naar beneden. Het was een glad en steil stuk, zonder bobbels, waar je even je voeten schuin in kon plaatsen. Ja hoor! Daar ging mevrouw Kompagne ook onderuit. Gelukkig stonden de voeten van meneer Deo wel stevig en ging ik niet verder dan 3 meter naar beneden. Prima! Deo ging even zitten, zodat ik kon rusten. Maar nee hoor.. even opstaan en dan maar gewoon verder gaan. Moe was ik toch al, de hoogste roodheid die mijn hoofd kan bereiken was al bereikt en spannend vond ik het toch wel. Dus maar weer hand in hand naar beneden. Daar was het ontzettend prachtig. Een rivier over kiezelstenen. We moesten deze rivier vaak oversteken. Dus het was nog vaak springen van steen naar steen. Ik werd er wel steeds handiger in, maar toch bleef het spannend. Toen kwamen we grote rotsen tegen. Daar moesten we overheen en tussendoor klimmen. Ook moesten we langs een waterval klimmen. Echt makkelijk ging dat niet. Maar al dat klimmen, bukken, springen en glijden was het zeker waard. Wat was de waterval prachtig! Echt een plaatje! Wat foto’s gemaakt en wat gegeten en de reis weer terug vervolgd. Halverwege de berg waren we het echt zat. Op de harde weg bij de eerste beste shop gestopt en wat drinken besteld. We waren ook al 8 uur met deze leuke tour bezig! En dat terwijl het maar 3 uurtjes zou duren. Haha! Tja, polé polé! Dat zitten beviel ons wel en dus maar twee taxi’s opgebeld. Het was mooi voor vandaag! Nou we hebben vandaag ons tranen gelachen, onnozele dingen gedaan en we zijn met een glimlach weer richting het verblijf gegaan. Ondertussen moes tik nog even wat boodschappen doen en geld pinnen. Ik liep met mijn jumpsuit over straat. Dat vonden de mensen wel apart. Ik liep voorbij een gezinnetje en ze begonnen allemaal vreselijk te lachen. Nou.. wat is er nou. Heb ik wat op mijn kont ofzo. En toen zei die vrouw: ‘Jij bent in dat rare ding echt een shake African kont!’. Nou en bedankt hé! Ik nog even express schudden met mijn kont en toen kwam ze al helemaal niet meer bij. Dat was weer een mooi avontuurtje! Voor nu.. kwaheri!