Ziekenhuis Arusha!

Woensdagochtend kwam de moeder van Kennedy trots met de sokken. Ontzettend blij dat ze was dat ze dit mocht doen. Met 15.000 shilling ging ze blij richting huis. Dat je hier geen plannen kunt maken, dat hebben we van de week wel weer gemerkt. We hadden van alles gepland deze week, maar dat viel woensdag allemaal in duigen. Simone lag ontzettend ziek op bed. Dit voelde toch wel slechter, dan de vorige keer. En ’s middags is ze samen met Jildau naar het ziekenhuis gegaan. Hmm, ik vond het maar niks om alleen bij Cheka School te zijn. En dat terwijl de anderen in het ziekenhuis waren. We hielden elkaar op de hoogte via telefoon. Later op de middag was het bekend dat Simone last van een infectie had bij de darmen. Ze lag aan het infuus. Omdat ik niet zeker wist of Jildau en Simone nog weer thuis kwamen, heb ik maar brood en eieren gekocht als avondmaal. Om zes uur maar gaan eten en om half 7 kreeg ik te horen dat ze een nachtje moest blijven. Een hele boodschappenlijst kwam over de sms en ik als inpakkoningin kon de tas voor de nacht inpakken. Met een heus overlevingspakket ging ik met taxi James richting het ‘Arusha Medical Health Center’. Ze was hier in goede handen en het was een vriendelijke dokter. Jildau bleef bij haar die nacht. Na wat knuffels enz. de taxi weer terug gepakt richting Cheka School. En daar zat ik dan, alleen in het huisje. Niet echt wat je zegt van, wauw! Maar even een kopje thee met nachtbewaker Erasto gedronken. Alleen met een man thee drinken, die alleen maar Swahili spreekt en een poging doet om jou Swahili te leren, verveelt ook wel. Besloten om maar een filmpje te kijken. Net film aan of er werd op de deur geklopt. Daar kwam Frank aan met een fles Konyagi, omdat hij niet wilde dat ik alleen zat. Ach, ik vond het wel prima! Samen een filmpje kijken is ook veel gezelliger. Het is een Tanzaniaanse drank, waar genoeg alcohol in zit. De fles werd aangebroken en Pearl Harbor werd gedraaid, maar Frank kreeg een beetje praatjes van de Konyagi. Ja, zei ik: ‘Je bent mij een kletsmajoor!’. En hij ging mij als een papegaai napraten, zonder benul wat hij zei. Om elf uur kwam hij erachter, dat het verstandig was om naar huis te gaan. Dat beaamde ik ook maar. En daar liep Frank weg naar huis, op zijn blote voeten! Jongen, jongen toch! Na 200 meter kwam meneer erachter dat de schoenen nog keurig bij de voordeur stonden. Even geholpen met veters strikken en meneer kon naar huis, zucht! Haha. Volgende ochtend beetje rustig opgestart. De teachers waren bezorgd en wilden graag Simone opzoeken, wanneer ze nog een nachtje moest blijven. Om twaalf uur kwam de vader van Wolfgang met een grote kar, waarop het blackboard en een grote schoolbank lag. Samen met de daygard werd het naar binnen getild. En het blackboard werd nog even geverfd. Het zag er ontzettend goed en strak uit, pff. Mijn complimenten! Hij werkt eigenlijk altijd met metaal, maar dat is niet van het houtwerk af te zien. Teacher Happy is ontzettend blij met haar nieuwe schoolbord. Ook hebben we hem een nieuwe klus gegeven. Het schoolgebouw werd hiervoor gebruikt als een woonhuis. Er zijn vaste kledingkasten aanwezig met maar weinig planken. We hebben hem gevraagd om extra planken erin te maken, zodat de kasten beter benut kunnen worden met materialen enz. Nu is alleen onderaan één plank aanwezig en heb je dan 1,5 meter loze ruimte. Een beetje zonder. Daarnaast gevraagd of hij van metaal een springtouwrekje kon maken, waarop je de springtouwen kunt hangen. Blij dat hij nog meer werk had, zijn we samen naar de bank gelopen. ’s Middags boodschappen gedaan bij mama ei. Normaal komen we altijd met z’n tweeën even langs, maar nu was ik alleen. Ze vroeg waar de rest was en heb het uitgelegd. Polé sana for Simone! Yes, asante sana! Ze wilde graag morgen op ziekenbezoek komen bij Simone. En ik vertelde dat het prima was. Rond etenstijd kwamen Jildau en Simone weer thuis. Gelukkig en fijn! Even wat tranen gelaten, want ik merkte toch aan mezelf dat het alleen zijn toch niet zo fijn was. Samen is veel gezelliger! De volgende ochtend moest Simone nog voor een spuit en controle naar het ziekenhuis. Ondertussen kwam de moeder van Queen op school. Zij woont samen met Queen in een blokhuis en heeft geen werk. Het is elke maand maar weer de vraag hoe ze rond komt. Veel kinderen hebben nog geen schooltas. Deze gaat moeder Queen voor de kinderen kopen. ’s Middags om half 6, zoals afgesproken, was mama ei. Echt ziekenbezoek van de lokale bevolking, dat is toch wel hel bijzonder. Ze had een brood, eieren en een flesje coca cola voor Simone meegenomen. Wat een ontzettende leuke Afrikaanse vrouw. Echt zo’n gezelligheidsmens, waarmee je ontzettend kunt lachen. Om 7 uur uitgezwaaid en taxi gebeld. Om 8 uur was de taxi er, maar hij kwam er lopend aan. Huh? Ja hoor het was weer zover, er stond weer een vrachtwagen vast halverwege de weg. En moesten we als muzungu’s een stukje in het donker lopen richting de taxi. Daarna bij Arusha Masaai Café heerlijk pizza’s gegeten. Even geen Afrikaans voedsel meer, dat leek ons wel verstandig. Daarna is Simone naar huis gegaan en zijn Jildau en ik nog even naar Empire geweest. Daar was Kiko ook met een paar vrienden. Even gezellig gekletst over van alles! En Kiko sport ook fanatiek! Hij vertelde over zijn sportschool. Daar waren steps, hardloopbanden, fietsen enz. Wauw! En dat hier in Arusha! Pff, wat ben ik dan in een krakkigmikkig sportschooltje geweest. Gelijk maar afgesproken voor aanstaande dinsdagmiddag. Zaterdag hebben we beetje rustig gedaan. Ook heb ik buurjongen Simeon verwend. Hij is de zoon van onze daygard. Hij heeft in al zijn kleren wel gaten en veel soeps is het niet. En heb besloten om hem twee t-shirtjes en nederlands voetbalshirtje te geven. Wat was hij blij ermee! En wilde maar altijd te graag zijn nieuwe kleren voor de camera showen. Tientallen foto’s gemaakt, waarbij hij steeds ‘cheka’(lachen) zei. Zijn vader was er zo blij mee, dat hij later ons 6 eieren heeft gegeven als bedankje. En dat terwijl ze zelf bijna niets hebben! Wauw! ’s Middags gingen Jildau en ik de stad in. Simone was nog niet zo lekker en bleef dus thuis. Dat leek ons ook verstandig. Jildau en ik hebben ’s middags geluncht met Neema, want ze miste ons zo. Ontzettend leuk om hier vrienden te hebben en ook fijn om nieuwe mensen te leren kennen. Zo kwam even later nog een vriendin van haar aanschuiven. En die begon een paar woorden Nederlands tegen ons te praten. Bleek dat ze getrouwd is met een Nederlander. Oké, grappig! En afgesproken om ’s avonds maar weer gezellig naar Empire te gaan. Daarna gingen Jildau en ik ons boodschappenlijstje maar eens af. Er moesten heel veel schoolspullen komen, wat boeken met Bijbelverhalen en speelgoed voor buiten. Maar wat bleek nou. Op Zaterdag zijn alle stationary’s dicht! Oh! Handig! Hmm, ander keer dan maar. Dan alleen maar speelgoed. Dat was nog wel een hele klus, want echt speelgoed is hier bijna niet te vinden. Laat staan speelgoed voor buiten. We hebben vele winkels gehad. En als je wat had gevonden, dan moest je het maar gelijk kopen. Want er is hier niet zoals in Nederland heel veel keus. We zijn de hele hoofdstraat afgeweest en uiteindelijk toch nog wel wat bij elkaar gevonden. Met een kofferbak vol weer richting Cheka. Daarna samen met de daygard en de nightgard de springtouwen en hoepels uitgeprobeerd. Prachtig om te zien! Touwtjes springen doen ze hier echt anders. Het zijn net kikkers die heen en weer stuiteren. Daarna hebben we onze Afrikaanse kleren opgehaald. Ik heb een rokje, twee keukenschorten en een jurk laten maken. Ze zijn ontzettend mooi geworden. En dat te bedenken dat voor het maken en het materiaal samen 18 euro heeft gekost. Daar heb je in Nederland amper één jurkje voor. ’s Avonds zijn Jildau en ik weer naar Empire geweest. Daarbij hebben we de Nederlandse man ontmoet. Wel even lekker om Nederlands met een ‘vreemde’ te kunnen praten. Ook vertelde hij ons ontzettend veel. Het was allemaal zo herkenbaar. Na een leuk avondje waren we om 3 uur thuis. Taxichauffeur Jimmy was zelfs wakker gebleven om ons naar huis te brengen, omdat hij zeker wilde weten dat we veilig thuis kwamen. Echt onze papa taxichauffeur! Ontzettend lief van hem! Zondagmiddag even lekker gegeten bij een cafeetje. Daar werden we opgehaald door de andere Frank. Hij wilde ons een meer laten zien, waar je gewoon heerlijk kunt zitten bijkomen. Eerst even Simone naar huis gebracht, omdat ze toch nog best moe was. Het meer heet Duluti en het was prachtig. We hebben heerlijk in het gras gezeten. Om het grote meer waren bergen met bomen en daartussen stonden kleine huisjes. Verder stonden mensen in het water te vissen en zag je mensen kanoën. Heerlijk een beetje zonnen en bijkomen en was het om 4 uur tijd om weer richting Cheka te gaan. Pff, lang verhaal en weer genoeg beleeft. Dit was het voor nu.. Kwaheri!