Weeshuisweekend!

Vrijdagochtend was het feest in huize Afrika. We waren allemaal niet lekker en bleven eerst maar eens in ons bedje liggen. Om 12 uur toch maar de taxi gepakt richting Africafé, waar we even goed hebben gegeten. Dit is een soort westers eetcafeetje. Even goed voedsel naar binnen, want dat kon onze maag wel gebruiken. Daarna taxi Sospeter opgebeld, omdat het toch niet echt ging. Zaterdag voelde ik me weer kiplekker. Wat een geluk, dat het bij mij niet zo lang duurde. Helaas waren Simone en Jildau nog ziek. En ben ik met Gerallt mee geweest. We hebben twee meisjes (11 jaar) en Hylena (17 jaar)opgehaald voor een dagje winkelen. Dit zijn twee meisjes uit het meidenweeshuis. In dit weeshuis verblijven ongeveer 25 meiden. Deze meiden worden gesponsord door mensen uit het buitenland. Zo wordt Lusina gesponsord door een stel uit Canada. Gerallt kent deze mensen en heeft geld gekregen om Lusina mee te nemen met shoppen. Hylena ging als grote ‘zus’ mee. Met de dala dala richting de stad, gezellig! Omdat deze meiden de hele dag in het weeshuis of op school zitten, gingen we eerst met ze lunchen. Het duurde even, voordat ze wat hadden gekozen. Na een klein poosje hadden we ons drinken en eten en konden we lekker smullen. Maar eten met een mes en vork?, dat is wel erg lastig. Een hoop gesmeer en geklungel. Van mij mochten ze wel met de handen eten, dat zijn ze ten slotte gewend. Gerallt, zei er niks van en liet ze maar doorklungelen. Ach, weer een ervaring rijker. Nou die ervaring kregen wij daarna tijdens het shoppen. We waren eerst in shoprite geweest, maar daar is het vrij prijzig voor Tanzaniaanse begrippen. Dus vroegen we Hylena waar een geschikte markt was. We liepen door steegjes, staken straten over en kwamen langs allerlei markten. Pff, iets waar je als muzungu niet te lang wilt zijn. Gelukkig waren de meiden de experts hierin. Lusina vond mij helemaal geweldig. Ze hield de hele tijd mijn hand vast en gaf me af en toe een dikke knuffel. Ik liet het maar toe, want ik vond het maar al te mooi dat ze het zo gezellig had. Nadat we een schooltas, schoolschoenen, jurk voor de kerk en wat shampoo etc. hebben we de meisjes weer thuisgebracht. Zondag waren we om 9 uur al klaarwakker. Wat wasjes gedraaid, huis beetje schoon gemaakt en onze spullen maar gepakt. We gingen twee weeshuizen bezoeken. Voor het eerste weeshuis hebben we wat kleren meegenomen. We hebben niet genoeg kleren voor alle Cheka kinderen vanuit Nederland mee kunnen nemen. Het is of allemaal of niemand. Dus hebben we besloten om de kleren maar naar een weeshuis te doen. Neema ging met ons mee. Het is een gezellig, modebewust en stevig meisje. Haar vader heeft een eigen school en daar gaan deze kinderen ook naartoe. Ondertussen hebben we nog een Zweeds meisje opgepikt. Het weeshuis en het ziekenhuisje worden gerund door de kerk. Er is dus niet echt een baas aanwezig, maar het is van iedereen. Zij ging ook gezellig mee. We kwamen daar aan met onze geschenken en werden hartelijk begroet door de begeleiders. Kort heeft het bezoek maar gestuurd, want een stevige meneer kwam eraan. We waren niet welkom, omdat we van te voren niet waren gebeld. Neema gaat bijna elke maand erheen en ze had nog nooit van te voren gebeld. Volgens die meneer was het geen dierentuin. Nou sorry! Maar wij kwamen alleen om geschenken te brengen. Met volle tassen en achter ons teleurgestelde kinderen gingen we er weg. Pff! Wat raar! We zijn daarna door gegaan naar cradle of love. Dit is een weeshuis voor baby’s. Vaak worden deze baby’s door de vaders gebracht, nadat de moeder is overleden. Deze kinderen blijven van 3 tot 5 jaar in het weeshuis. Ze proberen deze baby’s weer terug te plaatsen bij de familie, daarna in weeshuizen en desnoods ter adoptie. Om een kind hier te kunnen adopteren, moet je getrouwd zijn en al twee jaar in Tanzania wonen. We moesten ter bescherming een schort aandoen. Wat was het ontzettend schattig! De baby’s waren hier van 0 tot 6 maanden oud. Ik kreeg Eriq op mijn arm. Een mooi helder koppie, die telkens zo lief en hoopvol naar mij toekeek. Mijn lange blonde haren waren interessant. Heerlijk dat geknuffel met zo’n babytje. We hebben ze wat geschenken gegeven en zijn vertrokken. Vandaag is de ‘montly test February’ begonnen. Echt veel konden we niet doen. We hebben een beetje geholpen in de klas en hebben plannen gemaakt voor wat we deze week gaan doen. We willen ons deze week richten op het ordenen van de materialen, beschrijvingen achterop maken wat je ermee kunt doen en misschien een begin maken aan een muurschildering. ’s Middags zijn we naar een school buiten de stad geweest. We moesten 25 minuten in een busje zitten en kwamen daarbij door een slechte buurt. Onderweg leek het wel weilanden vol met afval. Ondertussen lag dit te verbranden, terwijl daarnaast op 3 meter afstand allemaal mensen in huizen leven. Ik kan me niet voorstellen dat mensen hier oud worden. Ook liepen er varkens en mensen die op zoek waren naar dingen over de vuilnis. In de verte zagen we een mooie, groene school. Dit is een soort privéschool, genaamd ‘Intelschool’. Hier kunnen kinderen alleen heen, wanneer ze een goede sponsor hebben. De kinderen worden elke dag opgehaald met de schoolbus of blijven de hele week slapen op school (boarding). Hier gingen we de kinderen opzoeken, die van Cheka school komen en worden gesponsord. We werden gelijk hartelijk ontvangen door de directrice. Ze heeft de school helemaal zelf opgebouwd. Ze is begonnen met lesgeven aan een aantal kinderen bij haar thuis in de woonkamer. Daarbij heeft ze ook een straatjongen bij haar in huis genomen, daaraan lesgegeven en opgevoed. Van een woonkamer, werd het een groter kamer, tot nu een school! Ze heeft het helemaal zelf opgebouwd. De straatjongen, die ze had opgevoed, als haar eigen zoon. En is nu ook leraar op deze school. Een bijzonder verhaal, van een vrouw, met een hart voor de kinderen. We hebben alle klassen gezien. Het was een warme school en deed echt niet veel onder dan de Nederlandse scholen. Indrukwekkend om te zien. Met de schoolbus gingen we weer terug richting het centrum. Wat was het gezellig! Naast mij zat een Albino. Hij keek naar mij, keek naar zijn eigen arm en draaide zich een beetje weg. Hmm, natuurlijk best confronterend. Er werd de hele weg in de schoolbus gezongen. En het klinkt gelijk als een mooi koor! Pff, knap hoor! We waren zo gezellig aan het zingen, dat we de afslag hadden gemist. Hmm, beetje jammer! Nu moesten we een halfuur lopen richting shoprite. En hebben we daar maar een welverdiend Italiaans ijsje opgesmikkeld. Dit was het voor nu.. Bedankt voor de mensen die steeds een reactie plaatsen. Ik vind het leuk om te lezen. Tot de volgende keer.. voor nu.. Kwaheri!!