Op bezoek bij de Maasai!

Wat zijn we deze week leuk begonnen! Maandagmiddag hebben we een les tanden poetsen gegeven. We hebben daarbij een werkblad gemaakt (waarbij we een stukje moeten wandelen, om ergens in een klein simpel winkeltje te laten printen en kopiëren). Dat valt me hier wel op, alles is er wel, maar ook weer niet echt. Er is bijv. een winkeltje waar je deuren kunt kopen, maar er staan maar 3 deuren. Er is een slager, waar 4 grote stukken vlees hangen, waar de vliegen erom heen zoemen. Als eerst heb ik het voorgedaan hoe je moest tanden poetsen. Ondertussen ging Jildau vertellen welke handelingen je moest doen. De kinderen vonden het maar machtig interessant en zaten mijn gebit na het tanden poetsen ook vol bewondering te kijken. Daarna hebben we de tandenborstels uitgedeeld. (deze zijn gesponsord door tandarts Karel, bedankt daarvoor! Het was geslaagd.) Ieder kind kreeg een eigen tandenborstel. We hadden overal de namen erop gezet. Daarna mochten ze het zelf doen. Wat een prachtig gezicht. Ijverig naar de plaatjes op het werkblad kijken en ondertussen maar rossen met die tandenborstels. Het schuim heerlijk over de mond en langs de kin over de kleren. Wat een heerlijk gezicht. Daarna was het spitsuur bij de kraan. Iedereen achter elkaar aan: spugen en spoelen. Dinsdagmiddag ben ik samen met Sanai (tante van een leerling) en Gerallt op stap geweest. Sanai ging mee, als tolk. Aangezien de meesten hier geen woord Engels kunnen en wij geen woord Swahili, was dit wel even gemakkelijk. We gingen kijken naar een koe, die vorig jaar door Gerallt aan een familie is geschonken. De vrouw vertelde trots dat de koe zwanger was. Ook vertelde ze dat ze bijna geen voer voor de koe kon krijgen. Nu krijgt ze voer van ons voor de koe, voor noodgevallen. De koe moet nu goed te eten krijgen, omdat het zwanger is. En op deze manier krijgt de familie op den duur weer meer inkomen. Daarna gingen we opzoek naar leerling Lisa. Ze is nog maar één keer sinds 7 weken op school geweest, namelijk de eerste schooldag. Daarna kreeg ze last van malaria. Na even zoeken, dachten we haar huis te hebben gevonden. Niemand deed open, dan maar even de buurvrouw vragen. Het bleek dat ze al 3 weken geleden was verhuist na een andere plek. Oké? Dat wordt dus niet aan school doorgegeven. Zo gaat dat dus hier, maar nu is er weer een plekje vrij voor een ander kindje. Aangezien hier wekelijks mensen aan de deur komen om te vragen of er plek is. Verder begint het Afrikaanse leven wel te wennen. Douchen onder de koude kraan is niet meer vervelend, afwassen met koud water werkt ook wel, een zaklamp op tafel geeft ook voldoende licht en de salamanders.. tja, dat is nog steeds gillen geblazen. Dinsdagochtend was het feest in huis. Simone had al een ruime week last van diarree, echt sneu! Samen met Jildau ging ze maar de voor de zekerheid naar het ziekenhuis om te kijken wat er nou aan de hand was. ’s Middags kon ik ze verwelkomen, in huis, want ook ik lag op bed: misselijk, zere buik, hoofdpijn, knorrende buik, duizelig e.d. We hadden niet zo’n zin in koken. Gelukkig was de stroom eraf en hadden we een goede reden om pizza’s op te halen. Woensdagochtend kwam Jildau er ook nog gezellig bij. Één gezellig zieke boel dus. Het moest er maar een keer van komen. Vanmorgen toch maar naar stage gegaan, want stil liggen in bed kan ik toch niet. De les vanmorgen ging weer leuk, vooral het gooien met dobbelstenen was interessant. Ze vlogen alle kanten op, tot vermaak van de kinderen. Daarna even naar de bank gegaan om geld te regelen voor de schoenen. Voor 200 euro, hebben we straks de hele school in de nieuwe schoenen. Alvast bedankt voor de mensen, die hebben gedoneerd. Dit is hier hard nodig! Om half 1 kwam Dani, een vriend van Gerallt uit Arusha, ons vergezellen. Hij was onze tolk vanmiddag. We zijn naar het huis van Jeremia geweest. Jeremia is een zoon van een Maasai familie. Ze wonen met de hele familie (broers, zussen, ooms en tantes) aan de rand van Sakina. Ze wonen hier al 23 jaar. Het verschil met deze Maasai en de Maasai die langs de weg van Arusha naar Moshi leeft is, dat deze mensen niet rond trekken. Daarnaast hebben ze 2-3 koeien en niet een hele kudde. Ook lopen ze minder in klederdracht, omdat het hier niet nodig is. Ze leven hier niet op grote vlakten en de doeken van de Maasai zijn vooral bedoeld om zich te beschermen tegen warmte en kou. Binnen in het huisje was het erg muf. De muren waren bedankt met een soort modder. En het plafond was gebouwd van allemaal takken. In het huis stonden wat balken en wat planken, die ervoor zorgden dat er kamers werden gecreëerd. Het dak was gemaakt van bananenbladen. Dit moet ieder jaar worden vervangen, zodat het waterdicht blijft. Het bekleden van de muren en het bedekken van dak met bananenbladen wordt gedaan door de vrouwen. De rest wordt gedaan door de man. De moeder van Jeremia heeft last van haar longen en is niet in staat om het dak weer op te gaan, dus regent het al een jaar in huis. De slapen, koken en zelfs het vee is allemaal in één huis. Ze slapen gewoon op de harde grond, zonder kussen en zonder deken. Het was zeer indrukwekkend! Ze vertelde ons dat ze bijna niet rond kunnen komen. Zij zorgde namelijk voor 12 kinderen. En werk dat had ze niet. Gerallt heeft voorgesteld om haar kleren te geven en dat ze deze gaat verkopen. Van deze winst weer nieuwe kleren koopt en deze weer verkoopt enz. Hij heeft het vorig jaar ook gedaan bij een ander gezin en dat handeltje loopt nog steeds. Ze was er blij met dit aanbod en komt morgen de kleren ophalen. Nadat we wat foto’s hadden gemaakt, zijn we weer vertrokken. Daarna ben ik nog met Gerallt en Dani mee op pad geweest naar een ander gezin. Simone en Jildau zijn het bed ingekropen. Om bij dat gezin te komen, moesten we in de Dala Dala (busje). Hier worden dus 20 mensen erin gepropt, i.p.v. 8 bij een buurtbus in Nederland. Ik was al niet zo lekker en moest ook nog achterstevoren in het busje zitten. Het was een ramp! Helemaal dizzy en van slag de bus uitgestapt. Telkens als we bij een gezin op bezoek komen, dan nemen we wat voedsel mee. Dat wordt door de mensen zeer gewaardeerd. Dani en Gerallt gingen wat voedsel kopen, ondertussen ging ik even in het gras zitten om bij te komen van de Dala Dala reis. Ondertussen kwamen nieuwsgierig wat kinderen mij heen zitten. Ze vonden mijn lichaam maar al te interessant. De nagellak werd van mijn teennagels eraf gepeuterd, de malariabulten werden met een nagel ingedrukt en een vlieg werd op mijn arm doodgemaakt. Daarna werd vol bewondering naar de vuurrode bloedstreep bekeken, gatverdamme! En ik had net alle water opgedronken, dus kon me ook even niet wassen. We liepen met een grote tas vol met boodschappen naar het huis. Daar was Victor, een hele lieve jongen. Hij heeft last van een spierziekte. Zijn spiermassa neemt steeds meer af en heeft steeds meer moeite om zich te kunnen bewegen. Ze gaan nu kijken wat er voor hem kan worden gedaan. Gerallt gaat nu op zoek naar sponsors, om de kosten te kunnen betalen. Als er niks wordt gedaan, zal het snel afnemen, tot erge gevolgen. We werden warm onthaald. De krukken werden buiten neergezet, zodat we konden zitten. Na wat grapjes, knuffels, praatjes en foto’s zijn we met een goed voldaan gevoel vertrokken. En ik wilde maar al te graag weer naar het verblijf, want door de Dala Dala reis, had ik het ziek zijn nu ook wel te pakken. Morgenvroeg hoop ik weer beter te zijn. We gaan dan een geit kopen voor een familie, een privéschool bezoeken en nog wat families denk ik. Zaterdag gaan we shoppen met een paar weesmeisjes. In iedergeval weer een druk programma voor de boeg. Ik heb er weer zin in. Voor nu… Kwaheri!