Zieke benzine

Gisteravond kregen we een maaltijd gemaakt door een moeder van één van de kinderen. Op deze manier kon zij een beetje extra bijverdienen en kregen wij een echt Tanzaniaans maaltijd. Hmm, wat was dat lekker. Een heerlijke rijst met verse groenten. Zo lekker hadden we het zelf nooit kunnen maken. Als dank daarvoor mocht ze mee-eten, ze kreeg 8.000 shilling en heeft ze het restant meegekregen naar haar huis.
Alweer vier dagen stage achter de rug. Wat heb ik al veel bijzondere dingen gezien. ’s Ochtends zijn er twee klassen van 3 en 4 jaar oud en ’s middags zijn er twee klassen van 5 en 6 jaar oud. Ze zitten allemaal keurig in de schoolbanken en doen keurig wat de teacher van hen vraagt. En wat kunnen ze al netjes schrijven en dat terwijl ze nog maar 3 zijn. Vooral bij de jongsten is de concentratieboog zeer kort, maar ze moeten net zo lang door gaan, wanneer het werk in het schriftje is gemaakt. Gisteravond in een sportcafé Empire een voetbalwedstrijd Burkino Faso – Ghana gekeken. Hier komen veel andere ‘blanke’ vrijwilligers ook. Oftewel erg gezellig! De terugweg in de taxi was een groot avontuur. Het was een rare flapuit. We hadden nog zoiets, zouden we hier wel instappen? Maar volgens Michiel kon het wel. Nou hij schuurde er vandoor, polé polé! Toen haperde de auto ook nog een beetje. Wat bleek nou de benzine was op! Wat een gehobbel en stinken naar benzine. Simone had er erg last van en deed de raam open. Daarna plaatste ze de opmerking: Don’t put the window dicht! Ook wij hadden al de nodige wijntjes en biertjes achterover geslagen. Dus een echt succes was dit niet, maar wat lagen we in de scheur van het lachen. Net op het nippertje de bezinepomp gehaald. Toen werd er voor maar anderhalf liter getankt en daarna werden we richting het verblijf gebracht. De taxichauffeur heeft een record van 15 minuten afgelegd, i.p.v. ongeveer 20 minuten. Weer een avontuur rijker, maar de volgende keer toch maar taxichauffeur Jimmy bellen. Vanmorgen was het minder toen de wekker om half 7 alweer ging. Pff.. moeilijk om uit bed te komen! De stagedag brak weer aan. We hebben vandaag geknutseld. Dat knippen en kleuren ging nog niet zo best. De watervaste stift zat overal in de kleren en het knippen van eigen kleding was ook interessant. Beetje zonde, aangezien de meesten 2 jaar met één schooluniform doen, die ze vijf dagen in de week aan hebben. Aan het eind van de ochtend was er een jongentje ontzettend ziek geworden. Het was toevallig ook de zoon van de vrouw die voor ons die dag ervoor had gekookt. Ik zei het tegen teacher Tabea en ze stuurde hem naar huis. Hij moest alleen naar huis lopen. Dat vond ik sneu, want hij was echt ziek. Jildau en ik maar met hem meegelopen naar zijn huis. De buurvrouw zag ons aan komen lopen. Wij mochten alvast het huis binnengaan en zij ging dan zoeken naar de moeder van Elia. De moeder kwam tien minuten later het huis binnen. Ze begroette ons heel vriendelijk met een grote Afrikaanse knuffel. En bracht ons gelijk weer richting de weg. Ze zei niks tegen Elia. En die ging maar op de bank liggen. Ze bracht ons richting een weg, zodat wij weer naar school konden gaan. En zij ging weer verder aan het werk, terwijl Elia doodziek alleen zonder een woord van zijn moeder op de bank lag. Oke, dat gaat hier dus een beetje anders dan bij ons in Nederland. Na een lekkere kop soep en toast, hebben we vanmiddag twee families bezocht. Wat een groot verschil tussen deze twee gezinnen. Één gezin had een groot luxe huis waar ze met een heleboel inwonen. Er werd ons drinken aangeboden, maar het was niet in huis. Het is dan gebruikelijk dat het nog even tussendoor bij de supermarkt wordt gehaald en dit werd ook gedaan. Ook hadden wij rijst en brood mee als bedankje. Het tweede huis was kleiner. Dit gezin stamt oorspronkelijk van de Masai af. Dit huis was gemaakt van kippengaas, takken, planken, golfplaten en een soort klei. Ze doen er ongeveer een week over om zo’n huis te maken. Het was een heel warm gezin. De middelste, Walter gaat sinds vier weken ook naar Cheka school. Ze hebben van ons zaadjes van verschillende soorten voedsel gekregen om te verbouwen. Ze liet ons zien waar ze deze zaadjes ging planten. Een deel is voor eigen gebruik en een ander deel wordt verkocht. Op de terugweg hebben we tijdens de wandeling van ongeveer 30 minuten over de hobbelweg boodschappen gedaan bij lokale winkeltjes. Ideaal! En na de wandeling heb je alles wat je nodig bent. Morgenmiddag gaan we op bezoek bij een taxichauffeur, die ons heeft uitgenodigd bij zijn huis. Een hele lieve en gastvrije man. Zaterdag gaan we naar de maji moto. Dit is een warmwaterbron, waarin je kunt zwemmen. Nou ik ben benieuwd! Ik laat me verder wel verrassen. Voor nu… Kwaheri!