Karibu in Tanzania!!

Karibu! Pff wat een reis! Ik zal jullie vertellen hoe het is gegaan. ’s Middags om 2 uur zijn we vertrokken richting Schiphol. Ik vond het erg spannend en zat een beetje tegenop om van iedereen afscheid te moeten nemen. Gelukkig kon Jos nog op tijd uit Enschede komen, nadat hij een toets had gemaakt. Op Schiphol bleek dat de koffer van Simone te vol was. Gelukkig had Jildau de ideale oplossing. Gewoon de helft van de flessen shampoo etc. eruit gooien. Nadat we de koffers hebben gesealt gingen we de koffers inchecken. Daarna afscheid genomen, wat gelukkig mee viel, en richting de gate. Daar door de douane en het vliegtuig. We zaten fijn met z’n drieën naast elkaar. Helaas hadden we wel twee wc’s achter ons. Tussendoor even de tv uitgeprobeerd. Ik vond het allemaal maar reuze interessant. Om tien voor 9 stegen we op. Om 11 uur kwamen ze langs voor een maaltijd. Hmm.. een beetje een raar tijdstip. Met z’n drieën hebben we een vegetarische maaltijd gedaan. Echt lekker was het niet. Gelukkig was Jildau onze bikkel en at voor Simone en mij de nasi met gigantisch veel peper en andere rommel op. Om twaalf uur gingen de lichten in het vliegtuig uit. Tijd om te slapen. Maarjah.. na drie uur sliepen we nog niet. En vier uur later gingen de lichten alweer aan. Het was tijd voor het ontbijt. Dit zag er prima uit en heb het ook opgegeten. Ik kreeg al wel last van mijn buik. Hmm.. mooi op tijd dacht ik. En we zijn er nog niet eens. Om 7 uur zijn we geland op Naïrobi. Het vliegveld was kleiner dan dat ik van te voren had gedacht. Daar aangekomen, maar snel gesprint naar de WC, omdat ik last van mijn darmen had. Ik begon al mooi een beetje ziek te worden. Daarna liepen we richting de loket waar we een doorreis visum moesten halen voor Kenia. Samen hebben we de formulieren ingevuld. En wilden gaan aansluiten in de rij. De rij was behoorlijk lang. Één loket was leeg. We werden gewenkt dat we daar mochten komen. Wat fijn! Hoefden we niet zo lang te wachten. Na wat vinger afdrukken en een foto hebben gemaakt kregen we een mooie sticker en wat stempels in ons paspoort. We konden doorlopen richting de bagage. Daar kwamen de koffers al aan. We hadden de koffers nog maar net van de band of een aantal Keniaanse mannen begonnen te sjorren aan onze koffers. En daar stonden ze in een mum van tijd op een karretje. Asante! (bedankt) We liepen richting de uitgang. Daar stonden dan ongeveer 20 taxichauffeurs te roepen. We waren geen taxi nodig en we liepen maar een beetje moeilijk en alsof ze lucht waren er langs. We moesten een kaartje hebben voor de riverside bus. Nergens een loket. Hmm en nu? Eerst maar even een fles water kopen, want van dat warme weer krijg je ook mega dorst (30 graden). Al snel kwam een mannetje naar ons toe om te helpen. Oke, hier zijn ze dus behulpzaam. Fijn! We konden bij hem een kaartje kopen voor 30 dollar. Dat was prima. Daarna kwam een security naar ons toe. Waar komen jullie vandaan? Eeuh.. Holland. Oke, zei hij. Is hij wel te vertrouwen? Eeuh.. tjaa.. daar begonnen we toch wel een beetje te twijfelen. Voor de zekerheid nog meer even gevraagd of hij wilde opschrijven dat we bij hem hadden betaald, zodat de buschauffeur niet kon zeggen dat we niet hadden betaald. We vroegen hoe lang het duurde. Het duurde ongeveer nog 10 minuten. Dit werd nog een paar keer herhaald, kortom Afrikanen kennen geen tijd. Op een gegeven moment kwam de bus. Toen werden onze koffers bij op de bus getild, zeil erover en met een touwtje vast gezet. Zonder de ticket te laten zien konden we zitten in de bus. Daar zat ik dan, met mijn knieën hoog opgetrokken, omdat daaronder zich de autoband bevond. De reis was indrukwekkend. Je zag allemaal kleine shops gemaakt van golfplaten, planken, riet of steen. Mensen liepen langs de weg, terwijl wij daar ongeveer 80 reden. Kuddes dieren liepen langs de weg of staken over. Na 2 á 3 uur reizen kwamen we bij de Keniaanse grens. Daar wat stempels en vingerafdrukken en we konden weer de bus in. Bij de bus kwamen allemaal mensen om jouw dingen te verkopen. Ze kijken je aan vol medelijden. Pff even slikken. Na een grens van ongeveer 100 meter waren we in Tanzania. Daar een visum voor 50 dollar geregeld en we konden verder. Ook hier kwamen mensen rondom de bus voor geld. Zo ook een blinde man en een jongen. Die jongen zei steeds: Karibu, Karibu (welkom!) Daarnaast stond de blinde man, waarbij de vliegen rondom zijn ogen zoemden. Oei, tranen in mijn ogen. Maar gelukkig reden we verder. Nog 107 kilometer te gaan. Hoe dichter we bij Arusha kwamen, hoe groener het werd. De grond is hier ook het vruchtbaarst van Tanzania. De bergen waren ontzettend mooi. En de huizen waren hier nu meestal gemaakt van steen, planken met daarover heen klei en rieten huisjes. In Arusha zelf is ontzettend veel bedrijvigheid. Er zijn ontzettend veel winkels en er wordt veel verkocht op straat. Mensen verkopen maïs, riemen of bijv. schoenen. We waren op ons eindpunt aangekomen. Daar stapten we de bus uit en daar stonden weer een stuk of 20 taxichauffeurs die ons graag wilden meenemen. Gelijk werd een touwtje gespannen achter de bus. Hier moesten de taxichauffeurs achter blijven staan, zodat wij veilig konden uitstappen en wachten totdat onze bagage van het dak werd getild. Daar kwam Gerallt (medeoprichter van Stichting Cheka en komt uit Wales) al aan met twee taxi’s. We stapten in de taxi en daar gingen we met onze koffers. De taxichauffeur vertelde dat iedereen familie van elkaar is. En het zijn allemaal vrienden van je. Dit klonk wel goed. Lekker rustig aan, oftewel Polé Polé, gingen we richting Cheka. Uiteindelijk kwamen we in een leuk zijweggetje. Dit bestond uit veel kuilen, grote bulten en veel keien. Oftewel.. hobbeldehobbel met de auto. Het was net een attractie. Ondertussen werd er door de kinderen die buiten op straat waren ‘mzunghu, mzunghu ‘ geroepen (blanke, blanke). Ze waren helemaal door het dolle heen. En renden achter ons aan. Waarna we bij het uitstappen de handen gingen schudden. We kwamen op het schoolterrein. Ook de kinderen die er waren, waren erg nieuwsgierig. Het voelde gelijk zo warm en welkom. Daarna het vrijwilligershuisje bekeken. Klein, maar fijn en alles wat echt nodig is, is aanwezig. Oftewel.. dikke prima! Ik ben al lang blij dat ik niet op de grond hoef te slapen en dat het fijn op een hard matrasje kan. Daarna zijn we met Gerallt de stad in geweest. Om daar te komen moesten we met de taxi. Na even onderhandelen met een taxichauffeur hadden we een mooi prijsje afgesproken van ongeveer 8.000 shilling. Wat een drukte op de weg. En wat eng als je in de taxi zit. Je krijgt steeds het gevoel dat ze tegen elkaar aan beuken, maar dat gebeurt natuurlijk niet. Ook is het wennen dat ze hier links rijden. We hebben in de stad rondgelopen en wat gedronken. En wat geld gepint. Hmm.. 50.000 shilling maar doen? Hoeveel euro is dat eigenlijk. Tja, dat is nog wel erg uitzoeken. ’s Avonds zijn we uiteten geweest. Om maar even goed en veilig beginnen hebben we gekozen voor een pizza. Moe en voldaan na een intensieve dag zijn we rond half 11 gaan slapen. Pff, ik was ook al 49 uur wakker en dus ook erg moe! Veilig is er wel, want in het hokje naast de deur is elke nacht een bewaker. Die bewaker is in bezit van een boog met scherpe pijlen en een groot hakmes. Vanmorgen werden we om half 8 al gewekt door vrolijke kinderen. Wat zijn ze blij en gek met je. Ik voel me hier helemaal welkom. We hebben alles uitgelegd van Gerallt en de school bekeken. Er is hier al veel door vorige vrijwilligers opgezet. Overal is wel een beetje aanwezig, maar ook weer net niet. Er zijn bijv. maar 5 scharen of 10 potloden enz. Beetje, maar beetje zie je de school echt opgroeien. Vorige maand is ook door twee vrijwilligers Michiel en Lize schommels, wipwap en een glijbaan geplaatst van hun eigen donaties. De kinderen maken gewoon ruzie wie erop mag. Tijdens de pauze heb ik een strandbal op het schoolplein gegooid. Ze waren door het dolle heen. Het was net rugby. De bal ging alle kanten op en iedereen sprong erop. Wat een mooi gezicht. Ik kan niet wachten om de rest van de spullen geven. Vanmiddag zijn we de stad in geweest en heb we dus een dongel gekocht. Ook moesten we nog even boodschappen doen. Gaan we met de taxi? Eeuh nee.. gaan we met een bus? Eeuh nee. Even later zaten we achterop bij jongens op de motor. Wat was dat eng, maar wat geeft dat een kik. Je sjeest overal tussendoor en omheen. Soms ging het wel heel hard en die van mij had goed de gas erop. Het ging dus niet helemaal ‘Polé Polé’. Na een paar minuten waren de anderen ook gearriveerd. Dat kosten voor ons vieren 6.000 shilling, oftewel 2 á 3 euro, koopje dus. Na wat boodschappen hebben gedaan maar veilig met taxi richting Cheka school. En daar ben ik nu! Pff een lang verhaal, maar ontzettend tof hier! Een heel warm en sociaal land. Dit was het voor vandaag. Ik zal jullie nog meer gaan vertellen. Voor nu...
Kwaheri! (tot ziens)